Przeszłość jest tym, co kształtuje naszą tożsamość i określa nasze miejsce w świecie. Dotyczy to zarówno zdarzeń przytrafiających się indywidualnym jednostkom, jak i wydarzeń mających ogólny charakter i odznaczających się większym zasięgiem. Historia jest czymś, co warto znać – i „Księgi Jakubowe” Olgi Tokarczuk są najlepszym tego dowodem.

Dlaczego sięgnęłam po książkę Olgi Tokarczuk „Księgi Jakubowe”?

Twórczość Olgi Tokarczuk znam od dawna i bardzo cenię, w związku z czym do przeczytania „Ksiąg Jakubowych” nie trzeba było specjalnie mnie namawiać. Podoba mi się styl Tokarczuk oraz język, jakim się ona posługuje w swoich powieściach. Książki jej autorstwa zdecydowanie zasługują na uwagę i wyróżniają się na rodzimym rynku wydawniczym. Nie brakuje im polotu, są pięknie napisane, a poza tym dotykają interesujących tematów. Każdy, kto lubi dobrą literaturę i przywiązuje dużą wagę do jej jakości, zdecydowanie powinien sięgnąć po powieści Tokarczuk.

Kim jest autorka książki Olga Tokarczuk?

Olga Tokarczuk, rocznik 1962, to dwukrotna laureatka prestiżowej Nagrody Literackiej „Nike” – otrzymała ją w 2008 r. i w 2015 r. Jej twórczość wielokrotnie nagradzano – m. in. Paszportem Polityki, nagrodą Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek czy międzynarodową nagrodą Vilenica. Jest absolwentką psychologii na Uniwersytecie Warszawskim. Obecnie mieszka w Sudetach, prowadzi też zajęcia z twórczego pisania na Uniwersytecie Opolskim. Jako powieściopisarka zadebiutowała „Podróżą ludzi Księgi” wydaną w 1993 r. „Księgi Jakubowe” to najnowsza pozycja w jej dorobku pochodząca z 2014 r. – to właśnie ona przyniosła autorce drugą „Nike”.

O fabule książki „Księgi Jakubowe” słów kilka

„Księgi Jakubowe” to powieść historyczna, której pełny tytuł brzmi: „Księgi Jakubowe albo Wielka podróż przez siedem granic, pięć języków i trzy duże religie, nie licząc tych małych”. Przedstawiony został w niej świat Rzeczypospolitej Obojga Narodów – takim mianem w XVIII w. określano Rzeczpospolitą Polską, która wówczas składała się z Korony Królestwa Polskiego i Wielkiego Księstwa Litewskiego. Praca nad tą liczącą przeszło 900 stron książką zajęła Oldze Tokarczuk 6 lat, jednakże nie dziwi to wcale, jeśli wziąć pod uwagę zawarty tu ogrom wiedzy. Na tę powieść wielbiciele prozy Tokarczuk musieli czekać kilka lat – ale cóż tu mówić, po prostu warto było.

Głównym bohaterem powieści jest Jakub Frank – niezwykle barwna postać historyczna. Naprawdę nazywał się Jakub Józef von Frank-Dobrucki. Był działaczem społecznym i politycznym oraz religijnym reformatorem, powołał do życia żydowską sektę frankistów. To za jego sprawą Żydzi przyjęli chrzest we Lwowie w 1759 r., a kilkanaście lat później osiedlili się w Brnie, gdzie zresztą udało się im uzyskać dużą autonomię. W dziejach diaspory żydowskiej Frank zajmuje taką mniej więcej pozycję, jak Luter w katolicyzmie – a zatem postrzega się go jako twórcę najbardziej niebezpiecznego w tej religii rozłamu. Uznawany był w pewnych kręgach za Mesjasza – nie uznawał ani Talmudu, ani żydowskich tradycji. Co więcej, w jego opinii chrzest był absolutnie niezbędny do tego, by dostąpić zbawienia. W 1758 r. Frank posunął się nawet do tego, że sam siebie ogłosił wcielonym Bogiem. Jak zatem nietrudno zgadnąć, miał bardzo wielu wrogów. Zmarł wskutek ataku apopleksji w 1791 r. Jego śmierć spowodowała, iż frankiści jako grupa przestali istnieć, większość z nich przeszła na katolicyzm.

Moja opinia na temat książki „Księgi Jakubowe” Olgi Tokarczuk

Olga Tokarczuk zmierzyła się z mało popularnym, trudnym tematem – i jednocześnie szalenie interesującym. Dla osób pragnących zgłębiać swą wiedzę historyczną to nie lada gratka. Książka otrzymała typowo powieściową konstrukcję, zaś narrator nie wypowiada się na temat głównego bohatera. I muszę przyznać, że takie rozwiązanie okazało się strzałem w dziesiątkę, albowiem dzięki temu Frank nie traci swej pełnowymiarowości. Nie wszystko, co wydarzyło się w jego życiu, jest do końca jasne, w związku z czym czytelnik nie powinien nastawiać się na to, że otrzyma odpowiedzi na wszystkie nurtujące go pytania.

Niewątpliwie wielkim atutem „Ksiąg Jakubowych” jest przedstawienie nie istniejącego już świata w sposób niezwykle szczegółowy – a przez to sugestywny. To jedna powieść i zarazem mnóstwo opowieści splecionych ze sobą w rozlicznych wątkach. Portrety poszczególnych postaci są nakreślone w wyrazisty sposób. Autorka w bardzo sprawny sposób dawkuje napięcie, dzięki czemu czytelnik nabiera coraz większej ochoty na lekturę kolejnych stron.

Akcja powieści rozgrywa się co prawda w odległych dla nas czasach, jakże różniących się od współczesnych, niemniej jednak ciężko się oprzeć wrażeniu, że poruszona w książce tematyka jest wciąż aktualna.

Czy warto kupić książkę „Księgi Jakubowe”?

„Księgi Jakubowe” to trudna książka – nie ma co owijać w bawełnę. Nie jest to lekki kaliber. To pozycja adresowana raczej do wymagającego czytelnika. Nie można odmówić jej oryginalności – zwłaszcza, że ten akurat fragment historii wciąż jest naszpikowany wieloma znakami zapytania. Bardzo bym chciała zobaczyć kiedyś film nakręcony na podstawie tej powieści – tak różnorodnej i zarazem wielce niepokojącej. Można do niej wracać wielokrotnie i za każdym razem odkrywać coś zupełnie nowego. Polecam gorąco wszystkim, którzy kochają ambitną prozę.

Majestat gór budzi w człowieku zachwyt, ale z drugiej strony napawa też grozą – przyroda ma potężną moc i jest nieprzewidywalna. Może być zarówno przyjacielem ludzi, ale też i najgorszym ich wrogiem. Trudno chyba wymarzyć sobie lepszą scenerię kryminalnej powieści, która trzyma w napięciu od samego początku do końca. Mowa tu o „Przewieszeniu” Remigiusza Mroza – pisarza, którego twórczość jest bezwzględnie godna uwagi.

Dlaczego sięgnęłam po książkę Remigiusza Mroza „Przewieszenie”?

Do przeczytania „Przewieszenia” Remigiusza Mroza nie trzeba było specjalnie mnie zachęcać, ponieważ znane są mi inne książki tego autora, które odebrałam zdecydowanie na plus. Podoba mi się jego styl, uważam też, że nie brakuje mu pomysłowości. Potrafi zainteresować czytelnika i sprawić, że trudno mu jest oderwać się od lektury. Lekkość pióra to prawdziwy dar – i Mróz potrafi z niego znakomicie korzystać. „Przewieszenie” jest drugą częścią trylogii o perypetiach komisarza Wiktora Forsta – pierwsza nosi tytuł „Ekspozycja” i jest mi doskonale znana. Ciekawa zatem byłam, jak potoczą się dalsze losy bohatera.

Kim jest autor książki Remigiusz Mróz?

Remigiusz Mróz to jeden z polskich pisarzy młodego pokolenia – rocznik 1987. Absolwent warszawskiej Akademii Leona Koźmińskiego, posiada stopień naukowy doktora nauk prawnych. Jest laureatem konkursu Krajowej Izby Gospodarczej „Polska Cyfrowa 2020+”. Na rynku literackim zadebiutował w 2013 r. powieścią „Wieża milczenia”, „Przewieszenie” jest najnowszą pozycją w jego całkiem już imponującym dorobku. Na potrzeby własnej twórczości wykorzystuje elementy różnych gatunków, głównie takich jak kryminał prawniczy, science fiction oraz powieść historyczna. Oprócz tego Mróz ma na swoim koncie także parę artykułów naukowych.

O fabule książki „Przewieszenie” słów kilka

Wiktor Forst to ten typ policjanta, który zwykle szybko zjednuje sobie sympatię czytelników. Nie lubi, gdy ktoś mu narzuca swoje zdanie – nawet przełożony, z pokorą ma na bakier, a zasady traktuje jako sugestie, które można brać pod uwagę, ale wcale nie trzeba. Niejednokrotnie balansuje na granicy prawa, ale jest też niezwykle utalentowany i – co najważniejsze – piekielnie skuteczny. Tym razem przedmiotem prowadzonego przez niego śledztwa stają się śmiertelne wypadki, do których dochodzi w Tatrach. Na początku zdarzenia te nie wzbudzają specjalnego zainteresowania ze strony policji, ale okazuje się, że wcale nie są to nieszczęśliwe wydarzenia, a z zimna krwią planowane morderstwa. Wtedy do akcji wkracza Forst.

I co się okazuje? Ano to, że istnieje związek pomiędzy tymi zbrodniami a sprawą, nad którą komisarz pracował w „Ekspozycji” wspólnie z Olgą Szrebską, która w pierwszej części zmarła. Ponadto Forst dość szybko przekonuje się, że: po pierwsze – ma do czynienia z wprawionym i inteligentnym zabójcą, po drugie – morderca nie jest jego jedynym przeciwnikiem. Policjant ma więcej wrogów niż mu się wydaje. Zaczynają dopadać go demony z przeszłości. Jak sobie z tym poradzi i jaki będzie rezultat tego starcia? Jeżeli jesteście ciekawi, koniecznie sięgnijcie po „Przewieszenie” – zapewniam, że na pewno się nie rozczarujecie, ponieważ książka wciąga już od pierwszych stron.

Moja opinia na temat książki „Przewieszenie” Remigiusza Mroza

Czytając „Przewieszenie”, nie mogłam się oprzeć wrażeniu, iż Remigiusz Mróz funduje czytelnikom przejażdżkę mega szybką kolejką górską. Lekturze towarzyszy tyle emocji, że naprawdę ciężko jest mi je opisać, ale zaręczam, że to niezapomniana jazda. Cała intryga została sprytnie uknuta – z mistrzowską precyzją, której nie powstydziłaby się nawet sama królowa kryminałów Agatha Christie. Nie raz i nie dwa człowiek ma nie lada orzech do zgryzienia, a jeśli do tego dorzucić jeszcze zaskakujące zakończenie, to mamy gotowy przepis na sukces. Bo „Przewieszenie” jest niewątpliwie sukcesem autora – teraz nie pozostaje nic innego, jak czekać na ostatni tom trylogii.

Sposób, w jaki został sportretowany główny bohater, to kolejny wielki plus powieści. Mamy tutaj do czynienia z realnym człowiekiem, który ma sporo zalet i mnóstwo wad. Ponadto autor posługuje się niesamowicie błyskotliwym językiem, co doskonale widać chociażby na przykładzie fenomenalnych jak dla mnie dialogów pomiędzy Forstem a jego przełożonym Edmundem Osicą.

Wokół wątku głównego osnutych jest wiele wątków pobocznych, aczkolwiek nie ma tu zbędnych dygresji i niepotrzebnie rozpraszających czytelnika opowieści. Każdy element ksiązki znajduje się dokładnie na swoim miejscu, dzięki czemu książka jest spójna. I jeszcze jedno – wyraźnie widać, że przez autora przemawia miłość do gór, nie sposób nie dostrzec w tych opisach czegoś szczególnego i wyjątkowego.

Czy warto kupić książkę „Przewieszenie”?

„Przewieszenie” Remigiusza Mroza to jeszcze jeden dowód na to, że polska literatura współczesna jest w całkiem niezłej kondycji. Powieść spodoba się każdemu, kto nie gardzi dobrą prozą z solidnym warsztatem. Zalecałabym jednak najpierw zapoznać się z „Ekspozycją”. Najnowszą powieść Mroza czyta się dosłownie jednym tchem. To pasjonująca lektura, w której nie brakuje nieoczekiwanych zwrotów akcji. Gorąco polecam wszystkim – nie tylko wielbicielom kryminałów. To jedna z tych książek, obok których nie da się przejść obojętnie.

Od zarania dziejów władza stanowi jeden z największych obiektów pożądania. Chęć jej posiadania popycha ludzi do różnych czynów, niejednokrotnie ociekających krwią i usianych intrygami. Stawka jest zawsze wysoka – podobnie jak i cena, którą trzeba zapłacić. Można się o tym dobitnie przekonać dzięki „Królom przeklętym” – wspaniałej opowieści autorstwa Maurice’a Druona.

Dlaczego sięgnęłam po książkę Maurice’a Druona „Trucizna królewska”?

Sięgnięcie po trzeci tom cyklu „Królowie przeklęci” zatytułowany „Trucizna królewska” było dla mnie zupełnie naturalną koleją rzeczy – przeczytałam dwie pierwsze części i ciekawa byłam, co wydarzy się dalej. Zresztą, muszę przy tej sposobności koniecznie nadmienić, iż cała ta seria jest po prostu fenomenalna – a obecnie w pięknym stylu powróciła do łask. Stało się tak na fali popularności „Gry o tron” – nagle tego typu tematyka wzbudziła większe niż dotychczas zainteresowanie. Nie zamierzam oczywiście porównywać obu tych sag, bo nie to jest moją intencją, ponadto to zupełnie odmienne rzeczy. Pragnę natomiast zachęcić Was do lektury zarówno „Trucizny królewskiej”, jak i pozostałych odsłon cyklu autorstwa Druona.

Kim jest autor książki Maurice Druon?

Maurice Druon to nieżyjący już francuski polityk oraz pisarz. W latach 1973-1974 zarządzał we Francji tamtejszym resortem kultury. Był również deputowanym do Zgromadzenia Narodowego oraz do Parlamentu Europejskiego. Miał na swoim koncie szreg państwowych odznaczeń – w tym m. in. Francji, Portugalii, Rosji, Wielkiej Brytanii etc. Uhonorowany tytułami Kawalera Krzyża Wielkiego Legii Honorowej oraz Honorowego Rycerza Komandora Orderu Imperium Brytyjskiego. Słynął z aktywności nie tylko na niwie politycznej, ale również literackiej, gdzie ulubionym jego gatunkiem była powieść historyczna. Na jego dorobek składa się sporo pozycji, aczkolwiek tą najbardziej znaną jest cykl „Królowie przeklęci” składający się z siedmiu tomów. Na jego podstawie dwukrotnie nakręcono serial telewizyjny. Spośród innych bardzo znanych powieści Druona wymienić można m. in. „Aleksandra Wielkiego”.

O fabule książki „Trucizna królewska” słów kilka

Akcja „Trucizny królewskiej” rozgrywa się w XIV-wiecznej Francji za panowania dynastii Kapetyngów. Klemencja, wnuczka Marii Węgierskiej, wybiera się w podróż do Francji, gdzie ma zostać żoną Ludwika X zwanego Kłótliwym, który objął tron po swoim ojcu Filipie IV Pięknym. Królowa Maria odczuwa wielką satysfakcję, ponieważ to właśnie dzięki niej wielu jej potomków założyło na głowy królewskie korony. Ale czy rzeczywiście powinna czuć się z tego powodu zadowolona? Klemencja jest pobożną i cnotliwą dziewczyną, a Ludwik X zyskał swój przydomek nieprzypadkowo. Jest przeciwieństwem ojca. Aby poślubić Klemencję, musiał poczekać na wybór nowego papieża, który da mu rozwód – nie mógł się jednak tego doczekać, więc zamordował Małgorzatę.

Na ród Kapetyngów klątwę rzucił sam wielki mistrz zakonu templariuszy – zdaje się ona wciąż niepokojąco przypominać o sobie, ponieważ władcy z tej dynastii muszą nieustannie borykać się z rozmaitymi trudnościami. Sprawowanie rządów w takich okolicznościach jest nie lada wyzwaniem. Jak poradzi z nim sobie Ludwik X? Zwłaszcza, że Klemencja okazuje się dlań wsparciem i wspaniała towarzyszką, ale jest jeden kłopot – ma problem z zajściem w ciążę, a jak wiadomo w tamtych czasach do tych kwestii przykładano ogromną rolę, ponieważ miały kluczowy wpływ na dalsze losy danej dynastii. Gdy w końcu okazuje się, że młoda królowa jest przy nadziei, los niespodziewanie przestaje jej sprzyjać. Jak to wszystko potoczy się dalej? Jeżeli jesteście ciekawi, nie macie innego wyjścia jak po prostu przeczytać książkę.

Moja opinia na temat książki „Trucizna królewska” Maurice’a Druona

Wydarzenia zaprezentowane w trzecim tomie „Królów przeklętych” nie toczą się w jakimś strasznie zawrotnym tempie, ale ja akurat nie postrzegam tego jako minus, bo można utrzymać spokojny rytm i z uwagą śledzić wszystko, o czym opowiada autor. Jest to o tyle ważne, ponieważ mamy tu do czynienia z licznymi wątkami – zgrabnie układają się one w spójną całość, która zachwyca przede wszystkim sposobem, w jaki autor oddał ducha minionej epoki. Ponadto świetnie sportretował wszystkich bohaterów. Zdecydowanie przyznać trzeba mu to, że posiadał ogromną wiedzę historyczną, a to tego rozwiniętą wyobraźnię, która pozwoliła mu po mistrzowsku połączyć fakty oraz wykreować mnóstwo postaci i wydarzeń. Czytelnik odnosi wrażenie, iż jest ich uczestnikiem.

W zasadzie to nie potrafię znaleźć czegoś, do czego mogłabym się przyczepić. Książkę dosłownie się pochłania, a dodatkowym jej atutem jest to, że zachęca ona do bliższego zapoznania się z dziejami Francji.

Czy warto kupić książkę „Trucizna królewska”?

Podsumowując – w miarę wartka akcja, świetne opisy, interesujący bohaterowie oraz nie pozbawiony finezji język. To wszystko przemawia za tym, by nabyć nie tylko „Truciznę królewską”, ale generalnie cały cykl „Królowie przeklęci” – nie jest bowiem łatwo mówić o jednej tylko części bez szerszego kontekstu. Saga bez wątpienia jest adresowana nie tylko do osób lubujących się w powieściach historycznych. Uważam, że warto poszerzać czytelnicze horyzonty – sama jestem tego doskonałym przykładem, ponieważ dzięki Druonowi częściej zamierzam sięgać po ten typ literatury.